کتاب هفتاد و دومین غواص چاپ اصل و نو با تخفیف ویژه اثر حمید حسام انتشارات شهید کاظمی

 «من بچۀ سرگذرم!» این جمله را وقتی در دهۀ چهل به کسی در همدان می گفتی، طرف مقابل خودش را جمع وجور می کرد و می فهمید که نمی شود سربه سر این «بچه» گذاشت. «بچۀ سرگذر» یعنی کسی که تا چشم باز کرده، توی محله، دعوا و یقه گیری دیده و گوشش پر از عربده هاست؛ عربدۀ جاهل ها و لات هایی که سرشان درد می کرد برای دردسر. اگر کسی می خواست برای کسی شاخ وشانه بکشد، می گفت: «اگه جیگر داری بیا سرگذر!» چون سرگذر، معرکۀ آدم های تیغ دار بود. حتی داش مشتی ها که می خواستند عرض اندام کنند، حتما گذرشان به سرگذر می افتاد و قمه کش هایی که می خواستند خودشان را به رخ دیگران بکشند، اول می رفتند بالای شهر و خیابان بوعلی و حسابی مست می کردند و بعد می آمدند سرگذر، و به اصطلاح خودشان «نفس کش» می طلبیدند. حتی برای اینکه بگویند ما خیلی گنده ایم، شاه و فرح و خانوادۀ دربار را یکی یکی به اسم، فحش می دادند. پاسبان ها هم چندان جرئت نداشتند که سرگذر آفتابی شوند.